Moje Pytanie

Nie pamiętam, kiedy dokładnie trafiłam do Zespołu „Pytania na Śniadanie”. Do pracy tam skierowała mnie Nina Terentiew. Pracowaliśmy wtedy w małym studio nr 6, miejsca było tyle, aby ustawić jeden stół i fotele do rozmów z gośćmi, mapę pogody i  nieduży stolik do przeglądu prasy. Kiedy zapytałam szefową, jak mam prowadzić? Usłyszałam: „Jak chcesz, byleby nie tyłem do kamery”.
Rzeczywiście w „Pytaniu” atmosfera od początku była dużo bardziej swobodna, niż w starszej siostrze – „Kawie czy Herbacie”. Więcej było tematów blisko życia, sporo porad, luz i humor.

To przecież u nas, w „Pytaniu”, stworzyła się i okrzepła para Wellman -Prokop. Nasz program prowadzili Włodzimierz Szaranowicz, Maciek Kurzajewski, Agata Młynarska, a także, o czym niewielu pamięta -Cezary  Morawski. Ten ostatni  zadebiutował u nas na żywo dzień po swojej  serialowej „śmierci” – grał wtedy w „M jak Miłość”. Gdy widzowie zobaczyli go w roli prowadzącego „Pytanie na śniadanie”, dzwonili zrozpaczeni mówiąc, że telewizja nawet zmarłym nie daje spokoju.  A to się po prostu zbiegło w czasie dość przypadkowo, jak sądzę.
Przez dłuższy czas prowadziłam program z Romkiem Czejarkiem. Kiedy odszedł, przydzielono mi Michała Olszańskiego i tak już… zostaliśmy.

Nasza zawodowa przyjaźń i współpraca trwa do dziś. Zżyłam się z programem i naszą ekipą. Jola Filipowicz, nasza producentka, to osoba dobrze zorganizowana (nic dziwnego, pochodzi ze Śląska) i najnormalniej po ludzku dobra. Z Agnieszką Rosłoniak – naszą szefową, pracowałyśmy razem jeszcze w „Kawie czy Herbacie”. Potem miała swój talk show „Między Nami” – zna więc rzemiosło telewizyjne i warunki pracy w TVP od podszewki.

Zespół operatorów, oświetleniowców, dźwiękowców, kierowników planu  też jest stały. Przychodzimy więc tutaj  jak do  zaprzyjaźnionego domu. Zwłaszcza że w telewizji przed programem zjawiamy się około wpół do siódmej. Jeszcze półśpiący, czasem z odciśniętym śladem poduszki na policzku, z myślami krążącymi wokół wczorajszego dnia, a więc bardzo po domowemu. Wiemy, że mamy półtorej godziny na to, by wyostrzyć wzrok, ogarnąć się, skupić, wypić kawę, nabrać dobrej energii i dać z siebie wszystko.

Ja zaczynam od mycia i układania włosów. Potem dobór ubrania – Wiganna Papina i Marcin Dąbrowski przynoszą nam zazwyczaj kilka rzeczy do wyboru, które zakładamy tylko na program. Potem je oczywiście oddajemy. Make- up  kobiety trwa około pół godziny i zależy od tego, jak się wygląda. Zdarza się, że trzeba posiedzieć dłużej:). W tym czasie pijemy kawę, omawiamy z wydawcą najważniejsze punkty programu, ustalamy charakter rozmów.

Często zdarza się, że w ostatniej chwili są zmiany, bo gość nie dojechał, albo stoi w korku i się spóźni, czasem ze względów technicznych trzeba zrezygnować z jakiegoś felietonu filmowego i wówczas zmienia nam się kolejność. Potem o 7.45 w studio próba świateł, próba zapowiedzi i…  ruszamy. Kiedy pytają mnie, co jest najtrudniejsze – trochę żartem odpowiadam, że przebiegnięcie na szpilkach pomiędzy jednym planem, a drugim w 10 sekund bez zadyszki.

Rozmowy w studio toczą się bowiem w dwóch miejscach – na kanapach i w tzw. „akwarium.” Na przejście pomiędzy nimi czasami jest kilkanaście sekund, a trzeba przecież tę następną rozmowę zacząć spokojnie, a nie „w biegu”, mimo że wszystko dzieje się bardzo szybko. A zatem biegnąc muszę sobie przypomnieć  nazwiska gości i temat rozmowy, wytworzyć właściwy klimat tego spotkania.

Często pytają nas o wpadki – oczywiście te najbardziej spektakularne związane są z wywrotkami i takie się zdarzają. Michał kiedyś jadąc po studio segwayem nie wykręcił, wpadł w scenografię, wywrócił się i mocno poturbował i to wszystko pod czujnym okiem kamery. Mnie wpadł kiedyś obcas pomiędzy deski scenografii, nie mogłam go wyjąć, więc do następnej rozmowy przeszłam tylko w jednym bucie. Zdarzyło się też, że to gość nie zauważył podestu i się wywrócił. Rzuciliśmy się wtedy na ratunek i jednocześnie odciągaliśmy uwagę widzów od tego zdarzenia. Ale najfajniej jest jak program się po prostu uda. Jak wszystko wyjdzie, światło jest piękne, rozmowy ciekawe i serdeczne – wówczas  po programie naprawdę jesteśmy zadowoleni. Inna rzecz, że wyniki oglądalności przychodzą dopiero następnego dnia i to one nas  weryfikują. Ale przekonanie, że zrobiliśmy program najlepiej jak mogliśmy, też jest ważne i daje nam ogromną radość z pracy w dobrym zespole.

A propos zespołu… Każdy „dzień” przygotowuje inny zespół ludzi – począwszy od prowadzących poprzez wydawców, dokumentalistów, czasem realizatora. Mimo że wszystkie programy idą wg jednego wzoru – różnią się od siebie. Inny temperament ma przecież Marzena Rogalska, a i inny Iwona Radziszewska. Inaczej prowadzi Tomek Kammel, a inaczej Jacek Rozenek. W sobotnim wydaniu np. w studiu  zawsze jest pies Uli Chincz i to m.in. różni ten dzień od innych. Czasem spotykamy się wszyscy, całym  zespołem, w jakimś miłym miejscu i bawimy się doskonale we własnym gronie. Najczęściej  wybieramy sobotę po to, by każdy następnego dnia mógł się wyspać:)

Pytanie na Śniadanie w Internecie:

Facebook https://www.facebook.com/pytanienasniadanie
strona www: http://pytanienasniadanie.tvp.pl/

Foto: Facebook – Arek Drygas Fotografia